در این جریانات فدک، معمولا رایج شده است که فکر می کنند کار غصب مهمی که دستگاه خلافت انجام داده است، فدک بوده است و اولین کار همین بوده، در حالیکه این طور نیست. از فدک تا مدینه 5 روز فاصله بوده و اینکه می گویند فردای سقیفه دستگاه خلافت فدک را غصب کرد غلط است. (تا فدک پنج روز راه بوده است. الان 255 کیلومتر با مدینه فاصله است. روزی 45 کیلومتر می رفتند.) اینکه بعد از روز سقیفه که دوشنبه بوده، مباشرتاً بیایند فدک را بگیرند بعید است، بله ممکن است محصول آن را گرفته باشند. (حدود ششم یا هفتم خرداد که گندم رسیده باشد. بعید نیست محصول فدک را از گندم آورده باشند نه خرما.) 

بلکه چندین مورد در خود مدینه بوده که غیر از فدک است. یکی باغهای هفتگانه مدینه بوده که غصب کردند. در بعض روایات عامه هست که حضرت زهرا سلام الله سهم خود را از زمین های خیبر خواستند که این غیر از فدک است. حوائط سبعه، هفت باغ بود داخل مدینه که ظاهراً به حضرت زهرا س می رسیده است. هفت باغ است بین بقیع و مسجد قبا. (باغ در اصطلاح عربی اگر دیوار نداشت «حدیقه» می گفتند، اگر دیوار داشت «حائط» می گفتند. اگر درخت خرما و انگور (کم)، سیب و... بود حدیقه می گفتند. اگر کوچک بود، «حش» می گفتند؛ یعنی باغچه. «حش کوکب» آخر بقیع اینگونه بود که لفظ عبری است به معنای باغ کوچک).

 

از همه به نظر من مهم تر یک پول هشتصد هزار درهمی بود که از بحرین برای رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم فرستاده بودند و همه را غصب کردند. ماجرای سقیفه خالی از تدلیس و فریب کاری و رشوه نبود. ابن ابی الحدید به تفصیل گفته است که اصحاب سقیفه پول هایی را تقسیم کردند. از جمله از زنی نام برده است که دو نفر در جهت اهداف جماعت سقیفه، مالی را به او رشوه دادند. سخن ابن ابی الحدید نشان می دهد که بسیاری از قضایای سقیفه به مدد پول و رشوه تمشیت شده است. از سوی دیگر، درکتاب تاریخ المدینه المنوره، عمر بن شَبّه نمیری - که از سنیان تندرو و تابع دستگاه خلافت است- می نویسد: قبل از رحلت رسول خدا ص برای ایشان هشتصد هزار درهم رسید. از آنجا که این مبلغ زیادی بود، حضرت در اندیشه آن بودند که جایی را برای نگاهداری آن در نظر بگیرند، ولی فرصت نیافتند و از دنیا رحلت کردند. تا آن زمان جایی به نام بیت المال وجود نداشت و برای جمع کردن صدقات و خرما و مانند آن فقط اتاقکی را در مسجد در نظر گرفته بودند. این سخن ابن شبّه در جای دیگر نیامده است. اگر سخن ابن شبّه را با نقل های تاریخی ابن ابی الحدید کنارهم بگذاریم ، به این نتیجه می رسیم که در ماجرای سقیفه، تدلیسها و جرایم مالی کلانی رخ داده ست. به خصوص ذکر نشدن ماجرای هشتصد هزار درهم در جای دیگر، بسیار شک برانگیز است و احتمالاً برای پوشاندن این جرایم از ذکر آن خودداری شده است. به اعتقاد ما رشوه ای که ابن ابی الحدید از آن یاد کرده، احتمالاً باید از همین هشتصد هزار درهم باشد که جماعت سقیفه برای تسلط بر دستگاه، آن را به کار گرفتند و بعدها همفکران آنها از منابع رسمی اهل سنت آن را سانسور کردند. هشتصد هزار درهم پول زیادی است. چون در جنگ بدر که تمام تجارت قریش بود خمسش صد هزار درهم شد و هیچ جنگی به این اندازه غنیمت نداشت. ظاهراً رکن اساسی جریان سقیفه همین پول بوده است.