نجاشی درباره منصور بن العباس،نوشته است «مضطرب الأمر». یعنی نه نفی کرده است و نه اثبات. البته کلمه «أمر» خودش یک مفهوم نسبی است. ممکن است مراد نجاشی، مذهب او باشد یعنی گاهی غلو است و گاهی غیر غلو. یا مراد، تشیع یا وثاقت یا روایات و کتب او و... باشد. یعنی برخی روایاتش قبول باشد و برخی خیر. مرحوم استاد گفته اند : چون عبارت نجاشی، معلوم نیست و نام ایشان در اسانید کامل الزیارات هم هست پس وثاقت ایشان را قبول می کنیم. البته ایشان بعدا از وثاقت رجال کامل الزیارات برگشتند و فقط مشایخ ابن قولویه را قبول کردند. نجاشی نمی خواهد بگوید که این شخص، جزما مشکل دارد. ایشان (منصور) دروغگو نیست بلکه حتی ممکن است این روایت در کتاب ابن فضال هم بوده است. مرحوم اشعری اول قرن سوم، کتاب ابن فضال را به قم آورده است. ممکن است احمد اشعری این روایت را از کتاب ابن فضال حذف کرده است. ولی احمد اشعری (که خیلی با ظرافت است و مصطلحات حدیث را دقیقا رعایت می کرده است) به نظر ما دست به تنقیح أحادیث هم زده است و شأنش فقط نقل حدیث نیست. لذا ممکن است این حدیث را از کتاب ابن فضال نقل نکرده باشد چون قبول نداشته است. اصولا عموم و خصوص من وجه در نقل های از یک مصدر، به خاطر همین گزینش ها است. بسیاری از انفرادها مال همین گزینش ها است. من نمی توانم بگویم این حدیث جعلی است. لذا ابن ولید دیده که این روایت در نسخه احمد اشعری از ابن فضال نیست  فلذا روایت این شخص را استثناء کرده است. توضیح دادیم که استثنائات ایشان قضیه خارجیه است نه حقیقیه. دیده است که این روایت در نسخ مشهور کتاب ابن فضال پدر نبوده است لذا آن را حذف کرده است. گفته ایم که در میان کسانی که مصادر کوفه را به قم آورده اند بهترینشان احمد اشعری است. بدتر از همه هم «أبو سمینه، محمد بن علی الصیرفی» است. و ما بینهما متوسطات. منصور هم از کسانی است که نجاشی او را «مضطرب الأمر» می داند نه کذاب